Voor een werkgever kost een werknemer meer dan alleen het nettoloon dat de werknemer ontvangt: de kosten zijn bruto. Het brutoloon dat je betaalt bestaat onder andere uit het nettoloon, loonheffing (loonbelasting en premie volksverzekeringen) en secundaire arbeidsvoorwaarden, zoals bijvoorbeeld pensioen, bijdrage verzekering of overige zaken. Sommige van deze afspraken zijn vastgelegd in een cao.
Als werkgever weet je wat het brutoloon is. Je hebt als werkgever geen invloed op de stappen tussen wat je bruto als totale werkgeverslasten betaalt en wat de werknemer daadwerkelijk ontvangt.
Bijvoorbeeld:
- De overheid bepaalt de loonbelasting en de aftrekposten.
- Brancheorganisaties en vakbonden onderhandelen over de cao.
- De werknemer bepaalt bij welke baan hij loonheffingskorting ontvangt.
Bij een brutoloonafspraak hebben veranderingen bij de overheid, de cao of de persoonlijke situatie van de werknemer geen invloed op hoeveel de werknemer je kost.
Als je nettoloonafspraken maakt, zal je als werkgever elke keer dat er iets bij de overheid, in de cao of de persoonlijke situatie van de werknemer verandert het loon moeten aanpassen. Dat is niet werkbaar en je bent als werkgever ook niet verantwoordelijk voor de stappen ertussen.
Nu is het natuurlijk volstrekt logisch dat de werknemer wil weten wat zijn besteedbaar inkomen is. Daar kun je als werkgever aan tegemoet komen. Dit kan met een pro-forma loonstrook die je kan vragen bij je administratiekantoor. Deze loonstrook is dan geldig bij een contract van x uur per week, en betreft bijvoorbeeld een maandloon onder reguliere omstandigheden. Dat geeft de werknemer inzicht.
Maar de afspraken moeten altijd gemaakt worden op basis van het brutoloon.
Lees hier over waarom rijke mensen meer zorgtoeslag krijgen
Lees hier over fiscaal partnerschap
